Pragmatyczne chrzciny

Czasem ludzie mają rodzeństwo, czasem to rodzeństwo formalizuje związek ze swoimi wybrankami i czasem ów związek owocuje potomstwem. Zazwyczaj jest to przyczyną wszelakich imprez i obrzędów, w które chcąc nie chcąc trzeba się zaangażować. Na przykład chrzciny.

W tolerancyjnej i otwartej na odmienne poglądy Polsce dziecko warto ochrzcić niezależnie od swoich przekonań religijnych. Potem wiele rzeczy będzie łatwiejszych do wykonania, a i na podwórku nie będą za nim rzucać kamieniami jak za szatańskim pomiotem. Przynajmniej nie z powodów wysoko rozwiniętej tolerancji religijnej. Tak więc - pragmatyzm.

Chrzciny, a więc etat ojca i matki chrzestnej. Zaszczytne stanowisko zobowiązuje nie tylko do podpisania cyrografu duchowego na dozgonną opiekę nad moralnością świeżo upieczonego obywatela, ale także do odpowiedniego obdarunku. Tutaj nie bardzo jest jasne czy prezent adresować tylko do dziecka czy też (a może szczególnie?) do rodziców. APP kiedyś już poruszał ten temat proponując podarowanie wartościowej monety lub też innej formy inwestycyjnego podejścia do sprawy. Nie będę powielał jego twórczości więc zagaję ze swojego punktu widzenia gdyż objawiła mi się refleksja z tym związana.

Otóż gdy pojawiły się dylematy co kupić stwierdziłem, że zamiast dawać kopertę z 500 PLN może lepiej zakupić za to właśnie jedną lub kilka srebrnych lub złotych monet. I ładne będzie i trwałe i przynajmniej warte więcej niż papierki z wypisanymi cyferkami. Ostatecznie ze srebrnych zawsze można wytopić kule przeciw wilkołakom więc i na tym froncie przydatne bardziej od makulatury z królewską facjatą. Dziecko jeszcze za małe na jakieś gadżety typu komórka, ipod czy choćby rowerek, a jak podrośnie to może kruszec w monetach będzie ciągle więcej wart niż świniak w chlewiku i bukłaczek samogonu. Szczypta pragmatyzmu jako ziarenko lepszej przyszłości dla oseska.

Moja propozycja dotarła do rodziców i tu spotkała się z raczej stanowczą dezaprobatą. Na co komu jakieś monety? Komu to potrzebne? Tylko problem z tego będzie bo ani przydatne na co dzień, a sprzedać będzie trudno, a gdzie to trzymać? Jak już coś kupować to użyteczne, a jak nie to kasa. Ludzie są to bardzo fajni i zazwyczaj można pogadać z nimi na wszelakie tematy, nawet moje "faszyzujące" poglądy znajdują u nich zrozumienie. Jednak tym razem było inaczej.

Ok, obiekcje przyjąłem do wiadomości i nawet je rozumiem, cash is a king, spoko. Zwłaszcza, że ja tam i tak będę tylko gościem bo ojcem chrzestnym (ani matką) nie jestem. Dowiedziałem się natomiast dlaczego gotówka będzie bardziej przydatna dla rodziców. Bynajmniej nie chodzi o jakieś duperele tylko, znowu,  pragmatyzm.

Otóż w naszym kraju, gdzie "państwo" ochoczo sponsoruje płodzenie kolejnych szeregów przyszłych płatników haraczy (nazywanych podatkami, składkami emerytalnymi, zaliczkami na poczet...) trzeba cudu lub kasy na to żeby dziecko posłać do żłobka. Cud działa w przypadku darmowej placówki (czyli opłacanej przez obcych dziecku i rodzicom, jeszcze zarabiających samodzielnie obywateli), natomiast prywatnie za opiekę nad maluchem trzeba zapłacić. Podobno 800 PLN wystarczy, ale pewnie to się niedługo zmieni i będzie więcej. Nie jestem pewien czy to miesięcznie czy rocznie czy też samo wpisowe, ale tak czy inaczej kasa rządzi. Dostajesz becikową łapówkę na sam początek a potem radź sobie sam.

Tak oto socjalizm idealnie współgra z kapitalizmem, żyją sobie w dobrej komitywie i jeden drugiemu pomaga jak może. I wszystko się pięknie układa i wszystkim to pasuje. Jest nieco zgryzoty i wkurwienia w dniu wypłaty kiedy się okazuje, że nasza praca jest czymś tak szkodliwym, że trzeba wypłacić reszcie społeczeństwa odszkodowanie za jej efekty, ale tak ogólnie jest fajnie. Bo przecież edukacja jest darmowa, leczenie jest darmowe, na bezpłatną i bezinteresowną pomoc ze strony "państwa" w sytuacjach kryzysowych zawsze można liczyć...

Czemu jednak poruszam ten temat na blogu o wychodzeniu z kredytów?

Jestem dzieckiem socjalizmu. Urodziłem się być może nie w okresie jego świetności, ale na pewno wchłonąłem odpowiednią dawkę propagandy. Dzieciństwo chociaż szczęśliwe kojarzy mi się z jednej strony z kartkami na żywność a z drugiej z inicjatywami "nielegalnego uboju" skąd to moja babcia pozyskiwała drogą kupna świeżą szyneczkę dla wnusia. Tak więc od początku - chociaż nie zdawałem sobie z tego wtedy sprawy - było jasne, że państwo swoje a my swoje.

To czego brakowało w domu to kombinowania, tej żyłki cinkciarstwa, zmysłu robienia kasy z byle, za przeproszeniem, gówna. Brakowało także edukacji finansowej, wzorów myślenia w kategoriach przyszłych korzyści, a nie tylko dzisiejszych pierdół. Dziadek - chociaż sprawował nade mną czujną opiekę na placu zabaw i podczas oglądania filmów nie całkiem przeznaczonych dla mojej kategorii wiekowej - nie powiedział mi pewnego dnia: "odkładaj ile możesz dziś abyś nie musiał pożyczać jutro".

Kredytów w domu jawnie nie było, ale babcia przez całe lata spłacała mieszkanie spółdzielcze. Nikt jednak nie wyjaśniał mi co to jest ten "kredyt" i czemu babcia płaci skoro niby nam je dali. Sam musiałem się przekonać o co biega i chwała bogu, że nie skończyłem jak Pan Rysio co to windykatora się nie boi. Nie twierdzę, że moje obecne problemy z długami to wina rodziców, ale na pewno odrobina wiedzy w tym zakresie by mi nie zaszkodziła. Ponownie pojawia się pragmatyzm, tym razem jednak w deficycie.

Dlatego z jednej strony rozumiem potrzeby doczesne rodziców bo kasa zawsze się przyda zwłaszcza w obliczu "państwa", którego pomocy nie da się odrzucić. Z drugiej jednak coś mi się burzy pod czaszką na myśl o tym, że mój nowy przyszywany krewny najpewniej podąży tą samą ścieżką wydeptaną przez moje pokolenie zaślepione wspaniałością "państwa opiekuńczego".

Nie twierdzę, że tak się na pewno stanie, ale znam sytuację materialną tej rodziny i nauczony własnymi doświadczeniami wiem, że nieco trwałych aktywów by im nie zaszkodziło (pomińmy kwestię czy monety to aktywa czy pasywa). Jeśli jednak będą (zarówno oni jak i reszta relatywnie młodych ludzi w podobnej sytuacji) nadal tylko walczyć o utrzymanie się na powierzchni zamiast już budować jakieś finansowe podstawy pod przyszłość to dzieciak sam będzie musiał wypracować sobie mechanizmy obronne i nauczyć się mądrości finansowej. Jeśli w ogóle będzie miał na to szansę bo jakby tak mu ojciec kiedyś przyłożył w kuper to "państwo" gotowe oddać malucha pod opiekę profesjonalnych socjalis... tfu, wychowawców.

Niby nie moje dziecko więc i problem nie mój, no ale skoro już sponsoruję potomstwo i ogólnie życie kompletnie obcych sobie ludzi to los kogoś "z rodziny" powinien mnie obchodzić tym bardziej. To znaczy tak by nakazywała logika i genetyka, ale te rzeczy są dzisiaj niepoprawne politycznie i socjalnie naganne.