50-30-20 czyli wymiary idealnego budżetu

Podobno dobrymi proporcjami procentowego podziału budżetu są wartości 50-30-20. 50% zarobków powinno iść na potrzeby, 30% na zachcianki a 20% na oszczędności. Kiedyś nawet Oprah miała o tym program więc to musi być prawda :)

Po zapytaniu google'a na pierwszym miejscu ukazuje się adres aplikacji, której możemy użyć do sprawdzenia jak nasze wydatki pasują to tej pięknej idei. Oczywiście jest to zorientowane na USA więc liczymy w dolarach, ale cyferki są raczej uniwersalne. Mnie od razu wyszło, że generalnie potrzeby (czyli to co obowiązkowe do płacenia i kupienia) pochłaniają również część teoretycznie zachciankową przez co nie bardzo chciało mi się wypełniać dalsze ekrany z bardziej szczegółowymi podziałami.

No więc do ideału mi daleko, ale czy to jednak oznacza, że albo wydaję albo oszczędzam bo na obie opcje sakiewka za mała?

Zrobiłem listę obowiązkowych wydatków, które ponoszę co miesiąc. Jest tego zaledwie 7 pozycji i sumarycznie pochłaniają 75.79% moich zarobków netto. Są tam kredyty (Allianz i karta GE), koszty życiowe (czynsz, jedzenie, kosmetyki), bilet MPK, abonament za neta i kilka innych prywatnych spraw. Normalne ludzkie rzeczy, za które chyba każdy płaci o ile nie mieszka w kartonie, nie myje się w kałużach i utrzymuje jako taki poziom i komfort życia. Powtarzam: to są wydatki niezbędne i niemożliwe do zmniejszenia, pominięcia lub obcięcia, żadne tam fanaberie.

Oczywiście kredyty kiedyś się spłacą i znikną z listy, ale póki co są smutną koniecznością. Kosztów paliwa nie wliczam bo tankuję nieregularnie, czasem co drugi miesiąc. Poza tym to teoretycznie już zachcianka bo do pracy jeżdzę MPK.

Z prostego odejmowania wychodzi, że do poniekąd dowolnej dyspozycji zostaje mi 24.21% wypłaty. Wiadomo, że nie odłożę 20% wypłaty bo reszta ledwie wystarczy na fajki, a czasem by człowiek chciał zjeść coś słodkiego albo piwa się napić. Nie wydam też wszystkiego na pierdoły bo... no cóż, to już przerabialiśmy i więcej nie chcemy.

Nie jestem przekonany czy jest sens ustalać sobie tu jakieś sztywne podziały i fanatycznie się ich trzymać. Wydaje mi się, że nie ma co wykonywać w tym zakresie żadnych nerwowych ruchów i po prostu starać się kończyć miesiąc na plusie, a to co pozostanie wrzucać na oszczędności. W tle kręci się "fkin five a day", mam plan uskładania na przyszłoroczne ubezpieczenie auta, mam na uwadze dorzucanie choćby 50 PLN miesięcznie na fundusz awaryjny więc nie jest tak, że na ślepo łażę do bankomatu i wydaję kasę. Cały czas kalkuluję na ile mogę sobie pozwolić, żeby ochotniczo nie zjechać do zera lub poniżej. A że mam mało to i zachcianki i oszczędności są niewielkie.

Ogólnie jednak problem z oszczędzaniem nie polega na tym ile się ma tylko jak się do tego zabieramy. APP niedawno napisał, że aby z rachunku oszczędnościowego w Polbanku wyciągnąć 1 PLN dziennie trzeba mieć na nim ponad 6600 PLN. No i można od razu stwierdzić, że nie mam tyle więc mnie nie stać na oszczędzanie. Można też spojrzeć na to z drugiej strony i codziennie odkładać tę złotówkę, którą dostawalibysmy w odsetkach bankowych. A czy odłożenie 30 PLN miesięcznie to taki straszny wysiłek? Nie wydaje mi się. No, ale jak się ciągle szuka negatywów byle tylko nic nie robić i nie ponieść nawet najmniejszych wyrzeczeń to każda wymówka jest dobra.

Każdy by chciał dostać gotowy przepis na dobre inwestycje, pełne konto, idealną żonę i posłusznego psa. Niestety na giełdzie łatwiej stracić niż zyskać, skarbonka zdecydowanie częściej pokazuje dno niż byśmy chcieli, żona suczy zamiast przynieść obiad i piwo, a pies sika na dywan mając nas głęboko w okolicach ogona. Nie znaczy to jednak, że nie warto się uczyć ekonomii czy metod analizowania rynku, że nie warto dorzucać systematycznie drobniaków do słoika, a żonę z psem najlepiej od razu zamienić na knajpę ze stripteasem.

Każdy prawdziwy sukces czy to finansowy czy mniej materialny wymaga mnóstwo pracy przede wszystkim nad sobą. Najczęściej jest to także długi i wyczerpujący proces i zawsze trzeba mieć na uwadze cel jaki sobie obraliśmy, a nie rozpraszać się lub zniechęcać chwilowymi trudnościami w realizacji planu.

Nie powinniśmy także na ślepo podążać za wskazówkami tych co podobno wiedzą lepiej. Dobrze jest poczytać czy posłuchać ich zdania, ale zawsze trzeba trzeźwo spojrzeć na naszą osobistą sytuację życiową i samodzielnie znaleźć sposób na dopasowanie porad do swoich możliwości.

Niestety, zazwyczaj autorzy poradników oferujący złote środki i wzorce typu 50-30-20 wolą nie płoszyć publiczności takimi nieprzyjemnymi detalami.