Maj - oko cyklonu

Ale sobie przerwę zrobiłem! Przyznaję się bez bicia, że leń mnie ogarnął ostatnio niesamowity zarówno na polu zawodowym jak i prywatnym więc trudno się dziwić żeby mi się chciało jeszcze coś pisać. Zresztą po zrollowaniu kredytu maj zapowiadał się dość spokojnie bo i raty nie trzeba było jeszcze płacić i poza przeglądem auta nic się nie kroiło z wydatkami. Zabawne, że w komentarzach do poprzedniego wpisu AnzelmX napisał: "I o czym grapkulec będziesz teraz pisał, skoro przygody z Polbankiem się skończyły...?". Prorok jaki czy co? Bo faktycznie jakby mi wena twórcza odeszła :)

Okazało się jednak, że spokój majowy dość szybko zakłóciły wydatki w sferze prywatnej. Nie będę się tutaj spowiadał ile i na co już poszło i ile jeszcze ucieknie mi z portfela, ale na koniec miesiąca wykresy z moimi finansami zaświecą się czerwienią i to dość intensywną. Niestety, tak to bywa jak się balansuje na cienkiej linie pomiędzy plusem a minusem. Tysiąc z oszczędności potrafi zniknąć ot tak - pstryk! - i nie ma.

W takich chwilach człowieka dopada zniechęcenie do tego całego oszczędzania i pilnowania pieniędzy. Uzbieranie tego co widnieje pod etykietką "fundusz awaryjny" zajęło mi ponad pół roku, a wydam to w sporej części w ciągu jednego miesiąca. I nawet nie wydarzyło się nic co choćby ociera się o awarię! Po prostu brakło mi kasy w tym co pozostało po zapłaceniu wszystkiego co konieczne i obowiązkowe.

Teraz już wiem co czuł Syzyf jak ten cholerny kamień wymykał mu się z rąk i uciekał w dół.

I pytam sam siebie po jaką cholerę się tak męczę? Czy nie wystarczyłoby po prostu wychodzić na zero? Nie szarpać się z jakimiś groszowymi oszczędnościami, nie patrzeć za daleko w przyszłość, spokojnie płacić przez trzy następne lata raty kredytu i dopiero potem zacząć oszczędzać? Bo teraz to ani nie mam oszczędności, które w przypadku prawdziwego nieszczęścia zapewnią mi miękkie lądowanie ani nie mam przyjemności z życia bo trzeba sobie odmawiać i dorzucać do skarbonki. Nic tylko się zamienić w emo i pociąć żyletką.

Na szczęście - a może niestety - nie mam 13 lat i nie popadnę teraz w eternal sorrow, a blog nie zmieni się w litanię gorzkich żalów nad moim marnym żywotem. To było by zbyt łatwe, a poza tym przyznałbym się do tego, że jednak jestem debilem i nieudacznikiem, któremu dobrze wychodzi tylko wpadanie w długi. A te 8 miesięcy pracowania nad sobą, nad opanowaniem portfela, planowaniem wydatków, oszczędzaniem jest nic nie warte bo tak łatwo to odrzucam.

Jednak te miesiące wcale nie były bezwartościowe. Sam fakt, że zamiast zadłużać się na karcie kredytowej podbieram kasę z oszczędności świadczy o tym, że jednak coś osiągnąłem, coś pozytywnego. Jakby nie było nadal jestem po dodatniej stronie zera. Poza tym za dużo włożyłem w to czasu, energii i pracy żeby ot tak sobie zrezygnować po byle obsuwie. Życie ma tę miłą cechę charakteru, że lubi kopać po żebrach i to najlepiej wtedy gdy jeszcze leżysz, a zdaje ci się, że prawie się podniosłeś. Ale to nie znaczy, że trzeba na świat patrzeć z poziomu gleby.

W oszczędzaniu najgorsze jest to, że trwa to tak cholernie długo! Mija miesiąc, drugi, trzeci, a w skarbonce nadal widać dno. Trzeba jednak sobie uzmysłowić, że bez oszczędzania dno zawsze będzie widoczne, a w końcu zaczniemy to dno oglądać od spodu i wtedy skończy się zabawa.

Kiedyś, chyba na bashu, ktoś opisywał jak to na przystanku jeden pijaczek budził drugiego widząc nadjeżdżający autobus. Otóż ryknął on wtedy na cały głos: "Samuraju powstań!" i ten drugi wstał natychmiast. I ja tak samo powstanę do boju, chociaż zmęczenie walką jest spore, a odpoczynek kusi.